Masumiyetin Duası
Asmaların
söğütlerin arasında papatya beyazı duvarlarıyla yoldan geçenleri karşılayan kendini şehrin gürültüsüne kapatmış olan camide buruk bir sevinç vardı. Bir yaz boyu devam eden kurs bitmiş talebeler evlerine dönmeye hazırlanıyordu. Artık ayrılma vaktiydi. Hocası ve arkadaşlarıyla vedalaşan talebeler caminin taş döşeli avlusunu kalbi pır pır atan bir serçe gibi hoplaya zıplaya geçerek evlerinin yolunu tutuyordu.Herkes ayrıldıktan sonra yürek atışlarını tuta tuta bir çocuk girdi hocanın odasına. Köşedeki rafta itinayla sıralanmış kitaplar
askıya iliştirilmiş bir cübbe tablodaki kıvrım kıvrım uzanan yol tıkırtısı odayı dolduran saat masanın üzerinde duran menekşe ve odanın başköşesindeki renk cümbüşü semaver olup-biteni seyrediyordu."Hocam!" dedi talebe. Sonra ilerilere dikti gözlerini. Birikmiş birçok soru vardı bu kelimede
birçok sızı...Derledi topladı
avuç avuç yığdı kelimeleri gönlünde.Akşam güneşi odanın bir köşesinde; o
bir köşesindeydi. Mustafa Hoca ise hem onun yakınında hem uzağındaydı.Utana sıkıla bir "Hocam!" demişti; ama devamını getirememişti. Babası geçti gözünün önünden
sonra annesi...— Buyur evlâdım; bir şey mi diyecektin?
Soru durdu bir kenarda.
Bekledi çocuk
bir kirpik mesafesinde; bekledi hoca bir dağın yücesinde... Hem dağın yücesinde hem çocuğun sinesinde...Yaz bitmiş
sorular bitmişti. Bunca bitenin ardından "Hocam babam ile annem..." dedi durdu...— Evet
yavrum.— ...
— Söyle hele ne olmuş anne ve babana?
Hoca
baktı çocuğun yüzüne çocuk daldı gitti gözünden akan yaşın peşinden...— Anne ve babam... Burada öğrendiklerime pek yabancı... Babam içip içip geliyor... Hem geliyor
hem gelmiyor..."Eyvah!" dedi hocanın gönül kafesinde çırpınan kuşlar.
— Ne yapmalı hocam...
Soru döndü dolaştı kalbde...
— Dua et evlâdım
dedi hoca... Dua et geceleri kapanıp seccadene! 'Âh!' de 'Yandım medet!' de... Ekle dualarını gözyaşlarına... '
'ım bağışla annemi ve babamı! Kurtar onları!' de.Çocuk vardı gitti evine
elindeki reçeteyle...Erdi vakit geceye... El ayak çekilince
aldı gönlünü ve seccadesini. Ve kapanıverdi dünyaya; açılıverdi ötelere... İçin için tutuştu yandı. Ağladı ağladı. "'ım bağışla annemi-babamı! Kurtar onları gafletten!" Mırıl mırıl birkaç kelimeydi seccadeye ilk değen. Arttı sonra yavaş yavaş bu niyaz ve ses; gıcır gıcır dönen değirmen taşı gibi. "'ımmmm!" dedi kocaman. İnledi kelimeler seccade ve oda. İnledi derin bir uykuda olan anne yüreği. İrkildi ve uyandı anne hem uykudan hem dünyadan. Evlâdıydı bu ağlayan. Çocuk ağlıyor
inliyor; "Annem-babam!" diyor "!" diyor... Kelimeler kopuyor gönlünden."Uyan bey!" dedi anne. "Uyan hele; bak bir ses yaktı içimi
duy sen de."Kulak verdiler ince bir kalbe: "
'ım bağışla annemi ve babamı... Affet onları arındır!" Kalkıp koştular kapının önüne... Durdular bir vakit
geçip giden anla."Eyvah!" dedi baba
sonra da ana.Bir vakit sonra kapandılar evlâtlarının üstüne.
Ağladı evlât
ağladı anne ağladı baba gecenin bir vaktinde
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Alakalı yorumlar faydalıdır.